Το νούμερο «7» το είχε και στο καπέλο που φορούσε. Για κάποιους μπορεί να είναι τυχαίο, κάποιοι μπορεί να το συνδέσουν με την αγάπη του για τον Ολυμπιακό. Άλλωστε, όχι μόνο δεν το κρύβει ότι υποστηρίζει τον Θρύλο, αλλά έχει τραγουδήσει κιόλας το «Περαία μου»!
Για αυτή την αγάπη προς τον Ολυμπιακό και τον Πειραιά , αλλά και τα δισκογραφικά του πλάνα μίλησε στο Freddo του «ΓΑΥΡΟΥ».
Αναλυτικά οι δηλώσεις του:
Ετοιμάζεις κάτι δισκογραφικά;
Μόλις κυκλοφόρησα το δίσκο «ANELI3H» από την EMI, τον δεύτερο τόμο της τριλογίας «XLI3H-ANELI3H-KATALH3H», με προπομπό το single «Απλά Ζωή». Αποτελεί το μεράκι και την αγάπη μου, μεταφρασμένο σε ήχο και στίχο από τα τελευταία τρία χρόνια. Και τα 12 κομμάτια είναι αυτά που επέλεξα από τα περίπου 40 που έγραψα από το «XLI3H» μέχρι τώρα. Ήδη γράφω κομμάτια για το «KATALH3H» που θα κλείσει τον κύκλο και θα φέρει νέες εκπλήξεις. Επίσης θα συνοδεύεται από ένα βιβλίο που θα εξιστορεί όλες τις περιπέτειες από τα παρασκήνια...
Πού μεγάλωσες και ποια ήταν τα μουσικά σου ακούσματα τότε;
Μεγάλωσα στον Πειραιά ακούγοντας blues, ελληνικό και ξένο rock, metal, πολλή electronica, punk, hip-hop, κλασσική και jazz. Σήμερα συνεχίζω και ακούω εκπροσώπους από όλα αυτά τα είδη και περισσότερο metal, dance & hip-hop.
Στα 18 σου έφυγες για μουσικές σπουδές στο Λονδίνο και έμεινες τέσσερα χρόνια. Τι ακριβώς έκανες και πώς ήταν η εμπειρία σου εκεί;
Πήρα δυο πτυχία γύρω από τη μουσική τεχνολογία και την παραγωγή ήχου και κατέληξα να εργάζομαι σε hip-hop studio του Λονδίνου και να διδάσκω μουσική στο πανεπιστήμιο του Westminster απ’ όπου αποφοίτησα.
Πώς προέκυψε αυτή η πρόταση;
Αρχικά μου έγινε η πρόταση να διδάξω σε σεμινάρια, σε urban παραγωγή και programming και λίγα χρόνια μετά μου προτάθηκε να αναλάβω την έδρα ως senior lecturer στη μουσική. Έτσι, στα 32 μου βρέθηκα να είμαι πρεσβύτερος λέκτορας στο πανεπιστήμιο!
Πόσο συχνά έρχεσαι στην Ελλάδα;
Τον Σεπτέμβρη θα είμαι 15 χρόνια στην Αγγλία, αλλά πηγαινοέρχομαι όλο και πιο πολύ, όσο πληθαίνουν οι μουσικές μου δουλειές στην Ελλάδα. Όταν έρχομαι στην Ελλάδα, φροντίζω να βρίσκομαι με τα «αλάνια» να πηγαίνουμε για μπίρες στο Πασαλιμάνι και να βλέπουμε τον Ολυμπιακό μας. Η Αγγλία είναι μια καλή εμπειρία μουσικά, γιατί οι Άγγλοι με αντιμετώπισαν αξιοκρατικά και βρήκα τις μουσικές μου διεξόδους στο Λονδίνο. Πλέον μουσική μπορείς να κάνεις όπου και να βρίσκεσαι και η βάση σου δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένη με το πού κυκλοφορεί η δουλειά σου.
Πώς κρίνεις το επίπεδο της ελληνικής δισκογραφίας σήμερα;
Γράφονται πολύ καλοί δίσκοι, αλλά το τι παίζεται στο ραδιόφωνο είναι μια άλλη ιστορία. Η δισκογραφία, όπως την έχουμε μάθει, βρίσκεται σε κρίση και μέσα στα επόμενα χρόνια θα αλλάξει κι άλλο ο τρόπος που κυκλοφορεί η μουσική.
Το «Watch my dance», πάντως, δεν είχε γερό airplay. Λίγες φορές το ακούσαμε στο ραδιόφωνο. Για ποιο λόγο πιστεύεις;
Δεν μπορώ να ξέρω τι γίνεται στα backstage των σταθμών… Ίσως κάποιοι «φοβήθηκαν» τη διαφορετικότητα του τραγουδιού, ίσως το τραγούδι να φάνηκε πολύ σκληρό και ντόμπρο για τα γούστα τους...
Ποιους Έλληνες καλλιτέχνες ξεχωρίζεις;
Ξεχωρίζω τον Αγγελάκα, τη Μόνικα, τους «Νέα Τάξη Πραγμάτων», τον Παυλίδη, τους Locomondo, τα Ημισκούμπρια, και πολλούς ακόμα που ξεχνάω τώρα…
Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε να τραγουδάς σε μεγάλους χώρους (π.χ. μπουζούκια) αν η αμοιβή σου είναι ικανοποιητική;
Μεγάλους χώρους ναι, αλλά πίστα όπως την εννοούμε, όχι. Δεν έχω θέμα με το μπουζούκι ως όργανο -είναι υπέροχο- αλλά η αισθητική της πίστας είναι αντίθετη με το εναλλακτικό μου «μεγάλωμα». Για να έκανα κάτι τέτοιο, δηλαδή μια συμμετοχή σε ένα λαϊκό πρόγραμμα, θα έπρεπε το όλο στήσιμο να συμφωνούσε με την αισθητική μου, κι αυτό δεν είναι θέμα εξαγοράς, είναι θέμα μουσικών παραγόντων. Από το album «XLI3Η» και μετά θα μπορούσα να ζω αποκλειστικά από τη μουσική, χωρίς να χρειάζεται ο μισθός μου από το Πανεπιστήμιο, αλλά δεν είμαι άνθρωπος που θα συμβιβαστεί για να γίνει πιο εμπορικός.
Πώς προέκυψε το παρατσούκλι «Stereo Mike»;
Από τον Wag Marshall-Page του αγγλικού συγκροτήματος Infadels με τον οποίο έκανα πολλές τουρνέ σαν ηχολήπτης. Στον δρόμο και στα ταξίδια βγαίνουν πολλά παρατσούκλια, αλλά αυτό κάπως κόλλησε, ίσως γιατί είμαι Mike και έχω καλό stereo ήχο!
Έχεις εκμεταλλευτεί ποτέ την αναγνωσιμότητα σου π.χ. για να προσεγγίσεις κάποια κοπέλα που σου άρεσε;
Βασικά με ενοχλεί οτιδήποτε έχει να κάνει με προσέγγιση με το άτομό μου λόγω «Stereo Mike» και όχι λόγω Μιχάλη -αν είναι σε προσωπικό επίπεδο. Θέλω οι φίλοι να είναι φίλοι και οι σχέσεις, σχέσεις. Κάνω μουσική για την ψυχή μου, όχι για κανέναν άλλο, επιφανειακό λόγο.
Ποτέ δεν έκρυψες ότι είσαι Ολυμπιακός. Μάλιστα έχεις γράψει και τραγούδι για την ομάδα, το «Περαία μου». Πώς το αποφάσισες;
Το «Περαία Μου» είναι πρώτα απ’ όλα ύμνος στη φιλία. Αποφάσισα να το γράψω σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ στα φιλαράκια μου που με στήριξαν, παρόλο που κυνηγώντας το μουσικό μου όνειρο μετανάστευσα και δεν βλεπόμαστε αρκετά. Όμως η φιλία μας περιέχει τον Ολυμπιακό στις μνήμες και τις εικόνες μας από τον Περαία μας. Στη συνέχεια χάρηκα πολύ που το αγάπησαν τόσο πολύ οι φίλαθλοί μας, γιατί περιγράφει όχι μόνο την ομάδα, αλλά και την περιοχή μας.
Με τον Λούκα που είναι Παναθηναϊκός γίνονται πλάκες, πειράγματα;
Απειρα. Γίναμε τόσο καλοί φίλοι που είναι χρήσιμο να έχουμε μια διαφωνία! Του τραγουδάω το «Περαία Μου» σε κάθε ευκαιρία. Η αλήθεια είναι ότι βγήκαμε παρέα στο Πασαλιμάνι και τη Ζέα και οι κολλητοί μου τον αγάπησαν γιατί κατά βάθος έχει ψυχή Πειραιώτη.
Ποια είναι η μεγαλύτερη τρέλα που έχεις κάνει για την ομάδα;
Να τραγουδήσω ζωντανά στο ΣΕΦ το «Περαία Μου» δύο φορές. Εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία να τραγουδήσω και στο ποδοσφαιρικό μας «σπίτι», το Καραϊσκάκη. Η μεγαλύτερη τρέλα που ετοιμάζω είναι το 7άρι στο καπέλο μου για την εμφάνιση στη Eurovision.
Η ομάδα φέτος κατέκτησε άνετα το πρωτάθλημα. Πώς κρίνεις τον φετινό Ολυμπιακό και τι χρειάζεται για να προχωρήσει του χρόνου η ομάδα στο Champions League;
Ο Ολυμπιακός πρέπει να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει σωστά και να μας κάνει περήφανους στο Πασαλιμάνι και σ’ όλο τον Πειραιά. Όταν μια συνταγή «δουλεύει», δεν την αλλάζεις. Πρέπει όμως να επενδύσουμε και στην ντόπια νεολαία και να δώσουμε, να δημιουργήσουμε, ευκαιρίες για να χτιστεί μια νέα γενιά καλών παικτών. Αυτό θέλει υποδομή, χώρους, επένδυση στον αθλητισμό. Κι εγώ από την πλευρά μου, πάντα θα γράφω τραγούδια που υμνούν την περιοχή και τον Ολυμπιακό...
Ποιο είναι το motto σου στη ζωή;
«Όπου Με Πάει Η Μουσική», όπως λέει και ένα τραγούδι από το νέο album «ANELI3H».
Πηγή: http://olympiacos-blog.blogspot.com
