Το πρόβλημα των Τούρκων εστιαζόταν ήδη στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Στην αρχή είχαν πει πως κάθονται πάνω στο υφαλοπρανές της Ανατολίας και, ως εκ τούτου, δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα.
Στη συνέχεια άκουσαν πως η Ελλάδα σκέφτεται να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, αγρίεψαν ακόμη περισσότερο και το είπαν ξεκάθαρα: Αυτό θα σημάνει πόλεμο. Κατόπιν προσφέρθηκαν να το παζαρέψουν. Να μοιραστούν ή να συνεκμεταλλευτούν στα ίσα την υφαλοκρηπίδα τους.
Το καλοκαίρι του 1995, όταν η Αθήνα ανακοινώνει πρόγραμμα αξιοποίησης ενός αριθμού ακατοίκητων ελληνικών νησιών, η Άγκυρα βγάζει από το συρτάρι τα σχέδιά της και αρχίζει να προετοιμάζεται. Την αφορμή δίνει, στα τέλη Δεκεμβρίου, η προσάραξη τουρκικού πλοίου στα αβαθή των Ιμίων και η άρνηση του πλοιάρχου του να δεχτεί ελληνική βοήθεια. Χωρίς να χάσει καιρό, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επιδίδει στην ελληνική πρεσβεία θρασύτατη διακοίνωση, υποστηρίζοντας ότι «τα Ίμια αποτελούν τμήμα του τουρκικού εδάφους».
Τα μεσάνυχτα της 31ης Ιανουαρίου, ενώ η Αθήνα επαφίεται στη μεσολάβηση των Αμερικανών, οι Τούρκοι καταλαμβάνουν τη δεύτερη από τις νησίδες Ίμια και απαιτούν άμεση παράδοση στους όρους τους. Μαύρα χαράματα, η κυβέρνηση Σημίτη υποτάσσεται στις τουρκικές αξιώσεις και ανακοινώνει πλήρη συμμόρφωση: «Όχι πλοία, όχι στρατιώτες, όχι σημαίες στα Ίμια».
Ένα αποκαλυπτικό αφιέρωμα σε όσα ακολούθησαν τη «βραδιά των Ιμίων», μόνο στα «Επίκαιρα» που κυκλοφορούν!
Πηγή:Επίκαιρα
