Ο Μίκυ μας βρέθηκε το περασμένο καλοκαίρι στη Ρόδο, εγκαταλελειμμένος με την αδερφή του σε μία άθλια, βρώμικη περιοχή με συνεργεία αυτοκινήτων. Εκεί υπήρχαν 2-3 ενήλικα αδέσποτα και κάποιος που όμως μάθαμε είπε ότι είχε πρόβλημα στην καρδιά του θεώρησε να πετάξει εκεί τα κουτάβια της ΣΚΥΛΙΤΣΑΣ του, που δεν φρόντισε να... στειρώσει ή να μην ζευγαρώσει, καθώς ''δεν μπορούσε να τα φροντίζει''.
Η ίδια ανευθυνότητα επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα στην Ελλάδα. Ούτε αγγελία μπορούσε να βάλει; Ούτε σε κτηνιατρεία να ρωτήσει; Ούτε γνωστούς του να ρωτήσει; Όχι. Αυτοί είναι οι γιαλαντζί φιλόζωοι. Δεν δίνουν χρήματα για τη στείρωση του ζώου τους αλλά θέλουν να γίνει μανούλα. Και μετά πετάνε τα παιδιά...της μανούλας στο δρόμο. Τόσο απλά.
Γιατί κάποιος άλλος ''ηλίθιος'' θα βρεθεί να τα λυπηθεί και να τα φροντίσει. . .
Έτσι τότε, όταν ανακαλύψαμε τα ενήλικα, σπεύσαμε να στειρώσουμε την θηλυκιά, να μην γεννά αδέσποτα μωρά...Οι κάτοικοι εκεί περιορίζονταν να τους πετάνε κονσέρβες χύμα στο χώμα και αυτά να τρώνε σαν πεινασμένα αγρίμια. Ένα μπωλ με νερό πουθενά φυσικά παρά τους 40 βαθμούς της Ρόδου.
Αφού δε στειρώσαμε τη θηλυκιά, μετά από λίγες μέρες της έκλεψαν το κολλάρο που της φορέσαμε με την ένδειξη ''Στειρωμένη'' και λίγο αργότερα την πήραν, μαζί με τον αρσενικό φίλο της και τα παράτησαν πολλά χιλιόμετρα μακριά, στο Φαληράκι...
Τον Σεπτέμβριο, αφού έγινε αποπαρασίτωση και το πρώτο εμβόλιο στα δύο μωράκια, τον Μίκυ και την Μίνι, τα φωτογραφίσαμε ώστε να μπουν σε αγγελίες, ελπίζοντας σε μία καλύτερη ζωή από αυτή που θα είχαν εκεί, στο δρόμο, μες τα τσιμπούρια. Όταν δε άρχισαν οι πρώτες βροχές, το καταφύγιο τους ήταν κάτω από ένα...φορτηγό, μέσα στο λάδι....Βλέπετε, εμείς
οι τρεις ''ηλίθιες'' κοπέλες που πηγαίναμε να τα φροντίσουμε έχουμε από 5-6 σκυλιά στα σπίτια μας και δεν μπορούσαμε να τα βάλουμε κάπου.
Το αστεράκι του Μίκυ έλαμψε και τον ζήτησε ένας παλιός μου καθηγητής από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς, που θυμόταν ότι ασχολούμαι με αδέσποτα. Βλέπετε, όσο και αν κάποιοι μορφάζουν όταν τους λέω ότι ασχολπούμαι με αδέσποτα εγώ συνεχίζω και το λέω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ γιατί ίσως έστω και ένα άτομ ζητήσει σκυλάκι ή γατάκι και σώσουμε μία
ακόμα ψυχούλα από το δρόμο.
Όταν πήγα να πάρω το Μίκυ, δυστυχώς η Μίνι έλειπε. Ελπίσαμε ότι κάποιος την είδε, του άρεσε και την υιοθέτησε. Χάσαμε τα ίχνη της από τότε, για πάντα.
Ο Μίκυ λοιπόν μπανιαρίστηκε, φιλοξενήθηκε για λίγα βράδια και μόλις κλείστηκε θέση στο αεροπλάνο, ταξίδεψε με μία κυρία που προσφέρθηκε να βοηθήσει για την Αθήνα!
Εκεί πλέον ζούσε με την νέα του οικογένεια, που τον λάτρεψε. Με δύο παιδιά, μέσα σε διαμέρισμα, με τις βόλτες του, τις εκδρομές του, τις επισκέψεις στον κτηνίατρο, τα πάντα. Παρότι ήταν ''πρωτάρηδες'' στο να έχουν σκυλάκι, τον αγάπησαν τόσο πολύ, εκτίμησαν τόσο πολύ την αγάπη που τους έδειχνε, που κι αυτοί του πρόσφεραν ότι καλύτερο μπορούσαν!
Η γυναίκα περιέγραφε ως ''unconditional love'' την σχέση της με το Μίκυ...Ο σύζυγος έγραφε: ''Όσοι θέλετε σκυλάκι, πάρτε ένα γλυκό αδεσποτάκι από το Strayshelp Greece! Όχι μόνο θα είναι πανέξυπνο (πολύ εξυπνότερο από σκυλί ράτσας) ΑΛΛΑ και δεν θα σας αρρωσταίνει! Ευτυχία χωρίς μια υγρή μουσούδα στο σπίτι δεν νοείται!''. Τα παιδιά, ο Θάνος και η Τζίνα...δεν χρειάζονται λόγια. Τα ευτυχισμένα μάτια τους σ εκάθε φωτογραφία με τον Μίκυ αρκούν . . .
Μέχρι που ήρθε το τραγικό βράδυ της 16/9/2011. Ο Μίκυ βγήκε βόλτα, με το λουρί του και με την κυρία του στο Μουσείο. Εκεί ένα πιτ μπουλ εμφανίστηκε σέρνοντας ένα λουρί, του επιτέθηκε, τον ξέσκισε και.... η συνέχεια ήταν 6 μέρες παραμονής του Μίκυ σε κλινική, με την οικογένειά του να τον επισκέπτεται 2 και 3 φορές τη μέρα, με ανησυχία ομαδική για το αν θα κάνει περιτονίτιδα, πότε θα υποχωρήσουν οι εμετοί, αν ανέβηκαν τα λευκά....αν αν αν....Και παρόλη την ταλαιπωρία και την αδυναμία, ο Μίκυ κουνούσε την ουρά του όταν έβλεπε τους ανθρώπους του.
Και χθες το βράδυ, ο Μίκυ έφυγε...Έφυγε ήσυχα. Το κορμάκι του δεν άντεξε τα τραύματα του πιτ μπουλ.
Το πιτ μπουλ που ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΧΕΙ. Το πιτ μπουλ που το έχουν συνεχώς δεμένο στο Μουσείο και φαίνεται εκείνο το βράδυ λύθηκε ''κατά λάθος''. Το πιτ μπουλ που κάποιος έχει για επίδειξη μαγκιάς, ανδρισμού και δεν ξέρω γω τι άλλο. Ενα ακόμα πιτ μπουλ που δεν φρόντισαν ποτέ να κοινωνικοποιήσουν παρά μόνο να το αγριεύουν με πνίχτες, όπως αυτός που φορά και δένοντας το σε σημείο με πολύ κόσμο. Σύμφωνα με μάρτυρα, το σκυλί τρώει και ξύλο, μπροστά σε άλλους ανθρώπους.....
Η συνέχεια θα δοθεί στα δικαστήρια. Γιατί βλέπετε τα 600 ευρώ λογαριασμός στην κτηνιατρική κλινική δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στην ψυχή του Μίκυ. Και γι αυτήν θα λογοδοτήσει ο ανεύθυνος ιδιοκτήτης. Και το σκυλί θα κατασχθεί γιατί είναι ανίκανος να το έχει και να το καταστρέφει....
Καλό ταξίδι Μικάκη...Ένα χρόνο μόνο πρόλαβες να ζήσεις ευτυχισμένος.......
Και εμείς οι ηλίθιοι θα κλαίμε για σένα.... Mέχρι που θα έρθει ο επόμενος ''μεγάλος φιλόζωος'' να πετάξει τα κουτάβια της σκυλίτσας του και θα έχουμε νέα να σώσουμε.
Η ίδια ανευθυνότητα επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα στην Ελλάδα. Ούτε αγγελία μπορούσε να βάλει; Ούτε σε κτηνιατρεία να ρωτήσει; Ούτε γνωστούς του να ρωτήσει; Όχι. Αυτοί είναι οι γιαλαντζί φιλόζωοι. Δεν δίνουν χρήματα για τη στείρωση του ζώου τους αλλά θέλουν να γίνει μανούλα. Και μετά πετάνε τα παιδιά...της μανούλας στο δρόμο. Τόσο απλά.
Γιατί κάποιος άλλος ''ηλίθιος'' θα βρεθεί να τα λυπηθεί και να τα φροντίσει. . .
Έτσι τότε, όταν ανακαλύψαμε τα ενήλικα, σπεύσαμε να στειρώσουμε την θηλυκιά, να μην γεννά αδέσποτα μωρά...Οι κάτοικοι εκεί περιορίζονταν να τους πετάνε κονσέρβες χύμα στο χώμα και αυτά να τρώνε σαν πεινασμένα αγρίμια. Ένα μπωλ με νερό πουθενά φυσικά παρά τους 40 βαθμούς της Ρόδου.
Αφού δε στειρώσαμε τη θηλυκιά, μετά από λίγες μέρες της έκλεψαν το κολλάρο που της φορέσαμε με την ένδειξη ''Στειρωμένη'' και λίγο αργότερα την πήραν, μαζί με τον αρσενικό φίλο της και τα παράτησαν πολλά χιλιόμετρα μακριά, στο Φαληράκι...
Τον Σεπτέμβριο, αφού έγινε αποπαρασίτωση και το πρώτο εμβόλιο στα δύο μωράκια, τον Μίκυ και την Μίνι, τα φωτογραφίσαμε ώστε να μπουν σε αγγελίες, ελπίζοντας σε μία καλύτερη ζωή από αυτή που θα είχαν εκεί, στο δρόμο, μες τα τσιμπούρια. Όταν δε άρχισαν οι πρώτες βροχές, το καταφύγιο τους ήταν κάτω από ένα...φορτηγό, μέσα στο λάδι....Βλέπετε, εμείς
οι τρεις ''ηλίθιες'' κοπέλες που πηγαίναμε να τα φροντίσουμε έχουμε από 5-6 σκυλιά στα σπίτια μας και δεν μπορούσαμε να τα βάλουμε κάπου.
Το αστεράκι του Μίκυ έλαμψε και τον ζήτησε ένας παλιός μου καθηγητής από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς, που θυμόταν ότι ασχολούμαι με αδέσποτα. Βλέπετε, όσο και αν κάποιοι μορφάζουν όταν τους λέω ότι ασχολπούμαι με αδέσποτα εγώ συνεχίζω και το λέω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ γιατί ίσως έστω και ένα άτομ ζητήσει σκυλάκι ή γατάκι και σώσουμε μία
ακόμα ψυχούλα από το δρόμο.
Όταν πήγα να πάρω το Μίκυ, δυστυχώς η Μίνι έλειπε. Ελπίσαμε ότι κάποιος την είδε, του άρεσε και την υιοθέτησε. Χάσαμε τα ίχνη της από τότε, για πάντα.
Ο Μίκυ λοιπόν μπανιαρίστηκε, φιλοξενήθηκε για λίγα βράδια και μόλις κλείστηκε θέση στο αεροπλάνο, ταξίδεψε με μία κυρία που προσφέρθηκε να βοηθήσει για την Αθήνα!
Εκεί πλέον ζούσε με την νέα του οικογένεια, που τον λάτρεψε. Με δύο παιδιά, μέσα σε διαμέρισμα, με τις βόλτες του, τις εκδρομές του, τις επισκέψεις στον κτηνίατρο, τα πάντα. Παρότι ήταν ''πρωτάρηδες'' στο να έχουν σκυλάκι, τον αγάπησαν τόσο πολύ, εκτίμησαν τόσο πολύ την αγάπη που τους έδειχνε, που κι αυτοί του πρόσφεραν ότι καλύτερο μπορούσαν!
Η γυναίκα περιέγραφε ως ''unconditional love'' την σχέση της με το Μίκυ...Ο σύζυγος έγραφε: ''Όσοι θέλετε σκυλάκι, πάρτε ένα γλυκό αδεσποτάκι από το Strayshelp Greece! Όχι μόνο θα είναι πανέξυπνο (πολύ εξυπνότερο από σκυλί ράτσας) ΑΛΛΑ και δεν θα σας αρρωσταίνει! Ευτυχία χωρίς μια υγρή μουσούδα στο σπίτι δεν νοείται!''. Τα παιδιά, ο Θάνος και η Τζίνα...δεν χρειάζονται λόγια. Τα ευτυχισμένα μάτια τους σ εκάθε φωτογραφία με τον Μίκυ αρκούν . . .
Μέχρι που ήρθε το τραγικό βράδυ της 16/9/2011. Ο Μίκυ βγήκε βόλτα, με το λουρί του και με την κυρία του στο Μουσείο. Εκεί ένα πιτ μπουλ εμφανίστηκε σέρνοντας ένα λουρί, του επιτέθηκε, τον ξέσκισε και.... η συνέχεια ήταν 6 μέρες παραμονής του Μίκυ σε κλινική, με την οικογένειά του να τον επισκέπτεται 2 και 3 φορές τη μέρα, με ανησυχία ομαδική για το αν θα κάνει περιτονίτιδα, πότε θα υποχωρήσουν οι εμετοί, αν ανέβηκαν τα λευκά....αν αν αν....Και παρόλη την ταλαιπωρία και την αδυναμία, ο Μίκυ κουνούσε την ουρά του όταν έβλεπε τους ανθρώπους του.
Και χθες το βράδυ, ο Μίκυ έφυγε...Έφυγε ήσυχα. Το κορμάκι του δεν άντεξε τα τραύματα του πιτ μπουλ.
Το πιτ μπουλ που ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΧΕΙ. Το πιτ μπουλ που το έχουν συνεχώς δεμένο στο Μουσείο και φαίνεται εκείνο το βράδυ λύθηκε ''κατά λάθος''. Το πιτ μπουλ που κάποιος έχει για επίδειξη μαγκιάς, ανδρισμού και δεν ξέρω γω τι άλλο. Ενα ακόμα πιτ μπουλ που δεν φρόντισαν ποτέ να κοινωνικοποιήσουν παρά μόνο να το αγριεύουν με πνίχτες, όπως αυτός που φορά και δένοντας το σε σημείο με πολύ κόσμο. Σύμφωνα με μάρτυρα, το σκυλί τρώει και ξύλο, μπροστά σε άλλους ανθρώπους.....
Η συνέχεια θα δοθεί στα δικαστήρια. Γιατί βλέπετε τα 600 ευρώ λογαριασμός στην κτηνιατρική κλινική δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στην ψυχή του Μίκυ. Και γι αυτήν θα λογοδοτήσει ο ανεύθυνος ιδιοκτήτης. Και το σκυλί θα κατασχθεί γιατί είναι ανίκανος να το έχει και να το καταστρέφει....
Καλό ταξίδι Μικάκη...Ένα χρόνο μόνο πρόλαβες να ζήσεις ευτυχισμένος.......
Και εμείς οι ηλίθιοι θα κλαίμε για σένα.... Mέχρι που θα έρθει ο επόμενος ''μεγάλος φιλόζωος'' να πετάξει τα κουτάβια της σκυλίτσας του και θα έχουμε νέα να σώσουμε.
Πηγή: Adespoto.gr
