Ο γάμος αυτός ήταν πρώτος και για τους δυο μας, ενώ η σχέση μας χρονολογείται ήδη από του έτους 1985. Πέραν των δεκαπέντε ετών κοινού βίου, ζούσαμε αρμονικά, ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, που συνέπεσαν με την καταξίωση του συζύγου μου στο καλλιτεχνικό στερέωμα, η κατάσταση άλλαξε, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο να καταστεί η έγγαμος συμβίωση αφόρητος πλέον για εμένα, για λόγους που αφορούν αποκλειστικά στο πρόσωπο του εναγομένου.
Με τον αντίδικο γνωριστήκαμε το έτος 1985, ενώ εκείνος ήταν φοιτητής της Γυμναστικής Ακαδημίας. Εγώ ήμουν 20 ετών και εκείνος 21 ετών. Πάντα η επιδίωξή του ήταν να καταξιωθεί ως τραγουδιστής και εγώ, από την αρχή, πίστευα σε αυτόν και στο ότι κάποια στιγμή, θα κατάφερνε να πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Η αλήθεια είναι, ότι από την αρχή της γνωριμίας μας, ήξερα ότι αυτός ήταν ο άνδρας που θα παντρευόμουν, διότι πέραν των άλλων συναισθημάτων που έτρεφα γι΄αυτόν, τον θαύμαζα κιόλας. Πράγματι, το 1987 πήγε φαντάρος και κάθε φορά που έβγαινε με άδεια ερχόταν στο πατρικό μου, στο Μαρούσι επί της οδού Φραγκοκλησιάς όπου και έμενε, καθώς, ήμασταν ήδη από τον Δεκέμβρη του 1985 αρραβωνιασμένοι και οι γονείς και των δυό μας, γνώριζαν την σχέση μας και είχαμε αποφασίσει μετά την απόλυσή του και αφού τακτοποιηθούμε επαγγελματικά να παντρευτούμε.
Πράγματι, αφού ολοκλήρωσε την στρατιωτική του θητεία, προσλήφθηκε και εκείνος ως ιδιωτικός υπάλληλος, εγώ δε, συνέχισα να εργάζομαι ως ιδιωτικός υπάλληλος σε εταιρία. Μετά το γάμο μας οι γονείς μου μετακόμισαν από το πατρικό μου σπίτι, το οποίο πια, αποτέλεσε την δική μας οικογενειακή στέγη μέχρι του έτους 2004.
Το 1990 προσπαθήσαμε να ξεκινήσουμε μια δική μας επιχείρηση με ηλιακούς θερμοσίφωνες, όπου εργαστήκαμε και οι δύο μέχρι το 1994. ΄Ηδη το 1992 είχα γεννήσει τον γιό μας. Η επιχείρηση αυτή διατηρήθηκε μέχρι περίπου το 1994. Εγώ τα δύο τελευταία έτη συμμετείχα αλλά όχι όπως πριν καθ’όλο το ωράριο, τηρούσα τα λογιστικά βιβλία και βοηθούσα στον βαθμό που μου επέτρεπε το γεγονός ότι είχαμε και ένα νέο μέλος στην οικογένεια, το οποίο είχαμε αποφασίσει να μεγαλώσουμε εμείς.
Τελικά, τέλη του 1994, ο σύζυγός μου έχοντας την πλήρη στήριξη και την δική μου, αλλά και όλης της οικογενείας μου αποφάσισε τελικά να επιδιώξει πιο σοβαρά και μεθοδικά το ενδεχόμενο της καλλιτεχνικής του ανέλιξης. Εγώ πάντα πίστευα ότι αυτή ήταν η μοίρα του και βλέποντας ότι επί της ουσίας δεν ήταν ευτυχισμένος απασχολούμενος με άλλα πράγματα, συνεχώς του έλεγα ότι πρέπει να προσπαθήσει, όσο είναι ακόμη νέος και να αφοσιωθεί σε αυτό και εν πάση περιπτώσει, αν δεν ευοδωθούν οι προσπάθειές του πάντα υπάρχει η λύση του να γίνει υπάλληλος ή να ανοίξουμε κάποια δική μας επιχείρηση. Πράγματι, βρήκε δουλειά στον χώρο αυτό, και μέχρι το παιδί μας να αρχίσει σχολείο τον ακολουθούσαμε και εμείς είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στην Κρήτη, όπου τέλοσπάντων εργαζόταν.
Εν συνεχεία, αποφασίσαμε το παιδί μας να γραφτεί σε σχολείο στην Αθήνα, και έτσι όταν ο σύζυγός μου έβρισκε δουλειά αλλού δεν τον ακολουθούσαμε πιά, αλλά ερχόταν και μας έβλεπε μια φορά την εβδομάδα, γιατί όλες τις άλλες ημέρες δούλευε. Λόγω της ολοκληρωτικής απουσίας του πατέρα, πλέον, η δική μου συνεχής παρουσία στο σπίτι ήταν απαραίτητη για το παιδί, όπως αποφασίσαμε και οι δύο από κοινού, οπότε δεν εργάστηκα για τα επόμενα χρόνια.
Ξεκίνησα πάλι να δουλεύω το 1999, ωστόσο εργάστηκα μόνο για 1,5 χρόνο, διότι το παιδί είχε μόνο εμένα κοντά του πια, αφού ο πατέρας του εργαζόταν κυρίως εκτός Αθηνών, οπότε αρχίζοντας και το σχολείο με χρειαζόταν περισσότερο και έτσι αναγκάστηκα να σταματήσω.
Τον σύζυγό μου, λόγω της φύσης της δουλειάς του βέβαια, τον βλέπαμε μια φορά την εβδομάδα για περίπου 5 χρόνια, με εξαίρεση κάποιες φορές που ανέβαινα εγώ με το παιδί στη Θεσσαλονίκη και στις διακοπές. Ακόμη και όταν όμως ο σύζυγός μου βρήκε δουλειά στην Αθήνα και πάλι τα πράγματα ήταν δύσκολα, καθώς λόγω της δουλειάς του, η καθημερινότητά του ήταν αντίστροφη από των υπολοίπων ανθρώπων, γιατί δούλευε νύχτα με αποτέλεσμα να γυρίζει στο σπίτι νωρίς το πρωί, να κοιμάται μέχρι το απόγευμα και να ξυπνάει μετά για να ετοιμαστεί για το μαγαζί που εργαζόταν.
Το 2004 μετακομίσαμε από το πατρικό μου σπίτι και νοικιάσαμε ένα σπίτι στο Μαρούσι επί της οδού Ακακιών εν συνεχεία το έτος 2007 αγοράσαμε ένα σπίτι πάλι στο Μαρούσι επί της οδού Πάρου , το οποίο αποτελεί την παρούσα οικογενειακή μας στέγη. Κατά την διάρκεια των 25 ετών που διήρκησε αυτή η σχέση αποκτήσαμε μια τεράστια ακίνητη περιουσία, η οποία για φορολογικούς λόγους είχε μπει αποκλειστικά στο όνομα του συζύγου μου.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι ο σύζυγός μου είχε και έχει μια μεγάλη επιφυλακτικότητα σχετικά με τις τράπεζες, με αποτέλεσμα πέραν κάποιων τραπεζικών λογαριασμών που εξυπηρετούσαν πάγιες εντολές, όπως την πληρωμή πιστωτικών καρτών, ασφαλιστηρίων συμβολαίων κ.λ.π. και οι οποίοι είχαν υπόλοιπα 50.000 € – 60.000 €, τα χρήματα που αποκέρδαινε από την εργασία του να τα έχουμε πάντα σε μετρητά στο σπίτι.
Ας σημειωθεί, ότι ακόμη και στο σπίτι στο Μαρούσι που είναι επιφανείας πέραν των 280 τ.μ., αν και ο σύζυγός μου επέμενε να πάρουμε εσωτερική οικιακή βοηθό για να μην ασχολούμαι εγώ με αυτά τα πράγματα, ουδέποτε δέχθηκα κάτι τέτοιο και πάντα μόνο εγώ ήμουν αυτή που φρόντιζε το σπίτι, εν γένει την οικιακή μας οικονομία, λογαριασμούς, ψώνια, και ότι τέλοσπάντων χρειάζεται για την σωστή λειτουργία ενός σπιτιού. Φυσικά, ήμουν επιφορτισμένη και με το 100% την ανατροφής του παιδιού μας.
Πέραν των καθημερινών θεμάτων διαβίωσης, δηλαδή τα ζητήματα της διατροφής του, της εκπαίδευσής του, την ενημέρωση από το σχολείο, τα ιδιαίτερά του, τις ξένες γλώσσες κ.λ.π. τα οποία είχα αναλάβει και επιμελούμην εγώ αποκλειστικά, προσπαθούσα και θεωρώ ότι το πέτυχα να μην επηρεαστεί το παιδί μας από την μεγάλη δημοσιότητα που περιέβαλλε τον πατέρα του, να είναι προσγειωμένο και χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις.
Αυτό βέβαια ήταν πάρα πολύ δύσκολο, διότι όπως εύκολα γίνεται κατανοητό και ίσως είναι και ανθρώπινο, ο σύζυγός μου στην προσπάθειά του να καλύψει την αναμφισβήτητη απουσία του από την ζωή του παιδιού μας, είχε μεγάλη διάθεση παροχής υλικών προς τον γιό μας, κάτι που εμένα με έβρισκε αντίθετη για ευνόητους λόγους.
Καθ’όλη τη διάρκεια της εγγάμου συμβιώσεώς μας κατά καιρούς είχα δει σε έντυπα να γράφονται για τον σύζυγό μου διάφορα, σχετικά με εξωσυζυγικές περιπέτειες που δήθεν είχε, τα οποία ουδέποτε πίστεψα καθώς πάντα με διαβεβαίωνε ο άντρας μου ότι είναι ψέμματα, ότι είναι φτιαχτά κ.λ.π. Εγώ φυσικά τον πίστευα.
Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι ο σύζυγός μου, ήταν ένας γενναιόδωρος άνθρωπος, πολύ δοτικός σε όποιον είχε ανάγκη, ιδίως προς το συγγενικό μας περιβάλλον. Η σχέση του με τον γιό μας ήταν όσο καλή μπορούσε να είναι δεδομένων των συνθηκών, καθώς ούτε το παιδί ήταν στην καθημερινότητα του συζύγου μου, ούτε ο σύζυγός μου ήταν στην καθημερινότητα του παιδιού και μάλιστα πέρασαν πολύ δύσκολες περίοδοι όπως ασθένειες, ατυχήματα, νοσηλείες σε νοσοκομεία, προετοιμασία για τις πανελλήνιες που ο σύζυγός μου δεν τα έζησε καθόλου, τα μάθαινε τηλεφωνικώς.
Αξίζει να διευκρινιστεί ότι κάποιες σεζον κατά την διάρκεια των ετών αυτών, δούλευε στην Αθήνα, αρκετές όμως δούλευε στην Θεσσαλονίκη, ενώ στα μεσοδιαστήματα έκανε περιοδείες και εμφανίσεις ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο, που ήταν και χρονιά πανελληνίων εξετάσεων για τον γιό μας, η παρουσία του στο σπίτι ήταν ελάχιστη.
Την μια ήταν η δουλειά, την άλλη ήταν η επίβλεψη των εργασιών στο εξοχικό στην Ηράκλεια, οι περιοδείες, γενικά διάφορες εντελώς αόριστες δουλειές που είχε. Εγώ με την σειρά μου προσπαθούσα, όπως πάντα να είμαι δίπλα στο παιδί μου, ειδικά σε αυτή τη πολύ δύσκολη δοκιμασία των πανελληνίων εξετάσεων. Με το που βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων, τον Αύγουστο και το παιδί μας είχε περάσει στην σχολή που ήθελε στην Αρχιτεκτονική στο Βόλο, πήρα τον πατέρα του για να του το πω και να του υπενθυμίσω να τον πάρει τηλέφωνο για συγχαρητήρια.
Πράγματι, τηλεφωνήθηκαν και κανόνισαν να πάει το παιδί μια εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη στον πατέρα του για να τον δει και για διακοπές, πριν αρχίσουν τα μαθήματα στη σχολή του. Τότε, λοιπόν, όταν έφθασαν στο σπίτι το παιδί αντίκρυσε μια νεαρή κοπέλα, λίγο μεγαλύτερη από εκείνον στην ηλικία, δηλαδή περίπου 20-25 ετών, που ο πατέρας του τον ενημέρωσε ότι μένει μαζί του και ότι είναι η σχέση του.
Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου, όταν το έμαθα και μάλιστα δεν μου το είπε το παιδί μου, αλλά άτομο της οικογενείας του συζύγου μου, που προφανώς νόμιζε ότι το είχα μάθει από τον γιό μου.
Κι επειδή απο αυτο το σημείο και πέρα οι περιγραφες είναι πολύ σκληρες αποφάσισα να σταματήσω. Άλλωστε δεν ειναι δικη μας δουλειά τα περαιτέρω αλλά των δικαστών...Όπως όλα δείχνουν το τρίτο πρόσωπο έφρε τα πάνω κάτω στη σχέση τους,,,όμως υπάρχει και η πλευρά του τραγουδιστή...η άποψή του.Μια άποψη που την φιλοξενώ όποτε και αν κρίνει ότί θέλει να την μοιραστεί μαζί μας...
ε λίγες μερες σας εχω περισσοτερα...
