Εχθές στην εκπομπή μου δόθηκε η ευκαιρία να αναφερθώ στα ελληνικά στρατά, τα οποία όπως γνωρίζω από τα μηνύματα που λαμβάνω, παρακολουθούν ανελιπώς Πρωινή Μελέτη. Με συγκινούν τα ελληνικά στρατά! Έχω περάσει όμορφες στιγμές κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην Τρίπολη και τον Βόλο! Θα με πείτε τρελή...Όχι. Ερωτευμένη ήμουν.
H πρώτη μου μεγάλη σχέση ήταν με έναν κούκλο, τον Κωνσταντίνο- ίδιος ο Ίθαν Χωκ παρακαλώ-. Μείναμε μαζί 4 χρόνια, και ακόμα και σήμερα που ζει μόνιμα στην Κίνα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, διατηρούμε εξαιρετική σχέση και τακτικές επαφές.
Γνωριστήκαμε το 1996 και ο έρωτας μας ήταν κάτι σαν και αυτό που βλέπεις στις ταινίες και θέλεις να το ζήσεις! Τεράστια αγάπη και ...
αμφίδρομη καψούρα. Το 1997 κλήθηκε να υπηρετήσει τα ελληνικά στρατά! Τι κλάμα έριξα Χριστέ μου την ημέρα που παρουσιάστηκε ! Τι κλάμα;;;;;
αμφίδρομη καψούρα. Το 1997 κλήθηκε να υπηρετήσει τα ελληνικά στρατά! Τι κλάμα έριξα Χριστέ μου την ημέρα που παρουσιάστηκε ! Τι κλάμα;;;;;
Εκ τότε, στην ορκωμοσία του αλλά και σε πληθώρα από τις βάρδιες και τις σκοπιές του ήμουν παρούσα. Αερονόμος αυτός. Αερονόμος και γω! Πίσω από το συρματόπλεγμα, πίσω από την μπάρα, αλλά πάντα εκεί, να τον βλέπω, να μιλάμε με τις ώρες, να του φέρνω φαγητά.
Την εποχή εκείνη τα κινητά δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα, έτσι λοιπόν υποχρεώθηκα και έζησα τη φάση του τηλεφωνικού ραντεβού, κάθε μέρα ίδια ώρα... Πολύ μου άρεσε γιατί με είχε σε αναμονή. Είχα κάτι να περιμένω. Να ακούσω τη φωνή του. Έκανε παραμεθόριο στον Βόλο και συγκεκριμένα στην Αγχίαλο. Ήταν αερονόμος στην 111 Πτέρυγα μάχης. Φοιτήτρια τότε εγώ, και με δικό μου αυτοκίνητο , λάτρης της οδήγησης, υπήρξαν φορές που ξεκινούσα μεσημέρι από την Αθήνα για να πάω να τον συναντήσω γύρω στις οκτώ το βράδυ που ξεκινούσε η τετράωρη σκοπιά του. Την περνάγαμε μαζί , εκείνος μέσα στο στρατόπεδο, εγώ απ΄ εξω. Του πήγαινα φαγητό, τσιγάρα, σε εκείνον αλλά και σε όλους τους συνφαντάρους του, που πλέον με γνώριζαν ως Ελεονώρα, και με τους οποίους είχα καθημερινή, φιλικότατη επαφή. Έπαιρνα τόσα πολλά τηλέφωνα που μερικές φορές γελούσαν χαριτωμένα μαζί μου.
Ένα βράδυ όμως είχα και το τυχερό μου. Είχα κάνει το καθιερωμένο ταξίδι από Αθήνα Βόλο προκειμένου να τον δω. Ήθελα όμως αυτή τη φορά να περάσω από μέσα. Η βάρδια ήταν νυχτερινή. Μία με τέσσερις τα ξημερώματα. Τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά, το πεδίο σαφώς πιο ελεύθερο και στην πύλη σκοπιά οι γνωστοί άγνωστοι μου! Πλησιάζω, καλησπερίζω και την πέφτω στα ίσια.
«Γεια σας παιδιά. Έχω μόλις φτάσει από την Αθήνα και ήρθα μόνο και μόνο για να δω τον φίλο μου. Θα με βοηθήσετε.;»
Ο ένας την «είχε πέσει» λίγο μέσα στο φυλάκιο, ο άλλος άκουγε μουσική,- (τελικά δεν είναι τυχαίο που και στις ταινίες οι φαντάροι ακούν βαριά λαϊκά. Και στην 111 πτέρυγα μάχης το ίδιο γινόταν.)-
Χαμηλώνει ο ένας το ραδιόφωνο, με κοιτάει και μου λεει:
«Δεν μιλάς σοβαρά;»
«Και όμως! Του λεω! Έχει βάρδια τώρα όπου να ναι, μία με τέσσερις.»
«Ρε κοπελιά, δεν γίνεται, τι με λες τώρα;»
«Σε παρακαλώ κάνε μου αυτή τη χάρη και θα σου την ανταποδώσω. Πες μου μόνο τι θες; Να σου φέρω φαγητό; Να σου φέρω αλκοόλ, να σου φέρω τσιγάρα ...Τι;»
Ο φαντάρος γέλασε...
«Τόσο καψούρα κοπελιά;»
«Τόσο!»
«Και εκείνος;»
«Και εκείνος!»
«Πως τον λένε;»
«...Τάδε..»
«Βρε; Η Ελεονώρα είσαι;»
«Ε ναι!»
«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Ο Παναγιώτης από τις Σέρρες που μιλάμε συνήθως. Εχθές ήμουν μεσημέρι, με πέτυχες πάλι!»
«Έλα βρε Παναγιώτη μου, σε παρακαλώ κάνε κάτι, σε ικετεύω!»
Ο Παναγιώτης από τις Σέρρες ήθελε να βοηθήσει και το έδειχνε από την αρχή. Άνοιξε μία λίστα που είχε μπροστά του και μου λεει:
« Ο δικός σου πιάνει τώρα, αλλά είναι στο πίσω φυλάκιο, από την άλλη πλευρά του στρατοπέδου. Πως θα φτάσεις εκεί ρε παιδάκι μου! Ε, Μανόλη για σήκω λίγο να βοηθήσουμε εδώ το κορίτσι, που αγαπάει.»
Λίγη ώρα αργότερα ήμουν μέσα σε στρατιωτικό τζιπακι, μέσα στο στρατόπεδο, παρέα με τον Παναγιώτη. Είχε πάρει το αυτοκίνητο για να κάνει την κλασσική και απενεχοποιημένη περιπολία στο χώρο, με τη διαφορά ότι στο πίσω μέρος ήμουν βολεμένη και εγώ! Με άκρα μυστικοπάθεια, χωρίς να μιλάω και χωρίς να λαλάω, έκανε μία σύντομη διαδρομή μέσα στο στρατόπεδο μέχρι το φυλάκιο που βαρούσε σκοπιά ο Κωνσταντίνος. Πραγματικά σάστισε όταν με είδε. Δεν πίστευε στα μάτια του! Χάρη στον καλό Παναγιώτη κατάφερα και είδα το αγόρι μου για τρις ολόκληρες ώρες. Μοιραστήκαμε με τον Παναγιώτη τα αγαπημένα ξηροκάρπια και κάτι γλυκά που είχα φέρει από Αθήνα στον Κωνσταντίνο, ήπιαμε τα αναψυκτικά μας, και μόλις ο καλός μου ολοκλήρωσε τη βάρδια του, ο Παναγιώτης με οδήγησε και πάλι πίσω στην πύλη για να φύγω επιτέλους από εκεί μέσα!
Επί τρις ολόκληρες ώρες ζούσα με την αδρεναλίνη στο φουλ, ήξερα πως αν κάτι πήγαινε στραβά Παναγιώτης και Κωνσταντίνος θα αντιμετώπιζαν σοβαρό πρόβλημα. Έφυγα από το στρατόπεδο πιο ευτυχισμένη και ερωτευμένη από ποτέ. Οδήγησα επί τόπου σχεδόν πέντε ώρες , πίσω στην Αθήνα, όπου και έφτασα μετά τις εννιά το πρωί.
Ο Παναγιώτης ανταμείφθηκε από τον Κωνσταντίνο που άλλαξε τα ρεπό του για να βγει ένα Σαββατοκύριακό νωρίτερα έξω με άδεια ο Παναγιώτης προκειμένου να δει και εκείνος το κορίτσι του.
Με τον Κωνσταντίνο χωρίσαμε μετά από τρία χρόνια και πέντε μήνες, γιατί εκείνος έφυγε για να γίνει διπλωμάτης στην Ταϊλάνδη. Τον πρώτο χρόνο που ήταν έξω, προσπαθούσαμε να είμαστε και μαζί. Μετά ξυπνήσαμε. Χωρίσαμε υποχρεωτικά, αλλά μέχρι και σήμερα θυμόμαστε όλα αυτά τα ωραία και τα καλά. Ο Παναγιώτης παντρεύτηκε την Ξανθή μετά από έξι χρόνια. Με τον Κωνσταντίνο πήγαμε στον γάμο, ως φίλοι και όχι ως ζευγάρι.
Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στην 111 πτέρυγα μάχης και σε όλη τη φουρνιά Α97, Τρίπολης, και σε όλα τα κάψιμι!
Για τα ψάρια υπομονή και τους παλιούς : Απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες! Άντε και καλοί πολίτες!
Πηγή:Queen.gr
Πηγή:Queen.gr
