Τι είναι η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας; Ποια είναι τα κλινικά και ανοσολογικά στοιχεία που την χαρακτηρίζουν; Ποια είναι τα νεότερα θεραπευτικά δεδομένα; Ποια είναι τα νεότερα ερευνητικά δεδομένα και κατευθύνσεις; Ακόμη ποιες είναι οι εξελίξεις στην έγκαιρη αντιμετώπισή της;
Αυτά αλλά και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα ερωτήματα θα δώσουν το έναυσμα για περεταίρω ανάπτυξη και διάλογο, στην ειδική ενημερωτική εκδήλωση με τίτλο: «Σκλήρυνση κατά Πλάκας: Σύγχρονες εξελίξεις και νέα δεδομένα», που διοργανώνουν η Ελληνική Εταιρεία Νευροεπιστημών, η Ελληνική Νευρολογική Εταιρεία και το Ίδρυμα Ευγενίδου, τη Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011 και ώρα 18:30 στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Ευγενίδου (Λεωφ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο).
Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι ειδικοί επιστήμονες: Δρ. Κ. Κυλιντηρέας, Επίκουρος Καθηγητής Νευρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δρ. Ν. Γρηγοριάδης, Επίκουρος Καθηγητής Νευρολογίας Α.Π.Θ., κ. Β. Τσεβελέκη, Ερευνήτρια στο Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ, και Δρ Κ. Βαμβουράκης Επίκουρος Καθηγητής Νευρολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ το Προεδρείο απαρτίζουν οι κ.κ. Ι. Μυλωνάς, Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ και Η. Κούβελας, Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών.
Σημειώνεται ότι η εκδήλωση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της διεθνούς εκστρατείας πληροφόρησης για την έρευνα του νευρικού συστήματος που συντονίζεται από την European Dana Alliance for the Brain και η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό, απαραίτητη είναι όμως η δήλωση συμμετοχής στο τηλέφωνο 210 9469688.
Λίγα λόγια για την Σκλήρυνση Κατά Πλάκας
Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) είναι μια χρόνια νευρολογική αυτοάνοση ασθένεια, κατά την εκδήλωση της οποίας το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται και καταστρέφει τη μυέλινη που περιβάλλει τους άξονες των νευρώνων, με αποτέλεσμα την απομυελίνωση και την δημιουργία της απομυελινωτικής πλάκας. Αυτό με την σειρά του έχει ως αποτέλεσμα τον εκφυλισμό του νευράξονα, μέσω του οποίου μεταφέρεται η πληροφορία από νευρώνα σε νευρώνα. Η νόσος αυτή πλήττει περίπου 2,5 εκατομμύρια νεαρά άτομα παγκοσμίως και αποτελεί μια πολυπαραγοντική ασθένεια, τα συγκεκριμένα αίτια εκδήλωσης της οποίας δεν έχουν προσδιοριστεί.
Η άποψη της πολυπαραγοντικότητας της νόσου στηρίζεται στη σαφή κλινική ποικιλομορφία που εμφανίζει με διακριτές κλινικές μορφές και διακύμανση στη βαρύτητα των συμπτωμάτων. Από τη μελέτη όμως της φυσικής της πορείας φαίνεται ότι παρά την ετερογένεια που παρουσιάζει, εξελίσσεται συνολικά σε δύο φάσεις. Έτσι, ενώ στην αρχή, στις περισσότερες μορφές της η νόσος εμφανίζεται με φλεγμονώδεις χαρακτήρες που εκφράζονται με τις κλινικές υποτροπές, στη συνέχεια μεταπίπτει στην εκφυλιστική φάση. Η φαρμακευτική παρέμβαση για την ΣΚΠ περιλαμβάνει τη χρήση ανοσοτροποποιητικών παραγόντων, όπως η ιντερφερόνη β και η οξεϊκή γλατιραμέρη, τη χορήγηση ανοσοκατασταλτικών, όπως η μιτοξανδρόνη και πιο πρόσφατα τη χορήγηση μονοκλωνικών αντισωμάτων, όπως το ναταλίζουμαμπ.
Πρόκειται για θεραπείες με δεδομένη αποτελεσματικότητα και ξεκάθαρες ενδείξεις χορήγησης. Η παρουσία ωστόσο ανεπιθύμητων ενεργειών αναδεικνύουν την τεράστια σημασία που πρέπει να δίδεται πλέον στο προφίλ ασφάλειας ενός φαρμάκου που εισάγεται στη θεραπευτική της ΣΚΠ. Στα νεότερα θεραπευτικά δεδομένα για την ΣΚΠ περιλαμβάνονται στοιχεία, με βάση τα οποία θα μπορούσε να γίνει μια σχετικά έστω ασφαλής πρόβλεψη ανταπόκρισης για κάποιες από τις ανοσοτροποιητικές θεραπείες, όπως επίσης και δεδομένα για την αποτελεσματικότητα και ασφάλεια ορισμένων από τις από του στόματος θεραπείες που αναμένονται σύντομα να κυκλοφορήσουν. Σημαντικό τέλος στοιχείο στη θεραπεία της ΣΚΠ αποτελεί η δυνατότητα εξασφάλισης νευροπροστασίας κάτι που οι τρέχουσες θεραπείες μερικώς μόνο παρέχουν.
Προς την κατεύθυνση αυτή έχει γίνει πολύς λόγος τα τελευταία χρόνια για τη μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων στην ΣΚΠ, προσέγγιση για την οποία δεν υπάρχουν επαρκή επιστημονικά δεδομένα ούτε για την αποτελεσματικότητα, αλλά ούτε για την ασφάλειά της. Σύμφωνα με τις τελευταίες απόψεις, η πρώιμη αντιμετώπιση και η επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου πριν μεταπέσει στην εκφυλιστική της μορφή, αποτελεί πλέον καθοριστικό θεραπευτικό στόχο. Επειδή όμως η διάγνωση της ΣΚΠ εξακολουθεί να παραμένει κλινική, είναι ευνόητο ότι η αναγνώριση και ο καθορισμός διαφόρων παραμέτρων-δεικτών πρώιμης διάγνωσης αποτελεί απαραίτητο εργαλείο στην καθημερινή κλινική πράξη. Αναμφισβήτητα, η σύγχρονη τεχνολογία και ιδιαίτερα η νευροαπεικόνιση αλλά και οι εξελίξεις στις βασικές επιστήμες, προσδίδουν ευοίωνη προοπτική τόσο στην πρώιμη, όσο και τη ριζικότερη συνολική θεραπευτική προσέγγιση της ιδιόμορφης αυτής πάθησης.
Η αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος σε συνδυασμό με τη ραγδαία τεχνολογική πρόοδο της εποχής μας επέτρεψε πρωτοποριακές πειραματικές προσεγγίσεις που εξέλιξαν τη γνώση γύρω από τους μηχανισμούς που λειτουργούν κατά την εμφάνιση της ΣΚΠ. Ως αποτέλεσμα, με τη χρήση ζωικών πειραματικών προτύπων έχει γίνει περισσότερο κατανοητός ο τρόπος απορύθμισης του ανοσοποιητικού συστήματος και έχουν αναλυθεί οι περιβαλλοντικοί και γενετικοί παράγοντες που επηρεάζουν την εκδήλωση και πορεία της νόσου. Δεδομένα από τελευταίες μελέτες έδειξαν το συσχετισμό της ΣΚΠ με προϋπάρχουσες μολύνσεις από συγκεκριμένους ιούς, τον τρόπο ζωής, τις διατροφικές συνήθειες και ορμονικούς παράγοντες.
Η βαθύτερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο εκδηλώνεται η παθολογία της νόσου θα επιτρέψει το σχεδιασμό πιο αποτελεσματικών, εξειδικευμένων θεραπευτικών προσεγγίσεων σε αντίθεση με τις ήδη υπάρχουσες θεραπείες που αποσκοπούν στην ανακούφιση των συμπτωμάτων όταν αυτά εκδηλώνονται.
Πηγή: Iatronet.gr
