Τουλάχιστον γι αυτήν την εβδομάδα!
Χορέψαμε! Τελέψαμε. Και τώρα πάμε για το επόμενο, που μπορεί να μην είναι πια..τσάρικο, είναι ωστόσο κομματάκι δύσκολο το βιεννέζικο βαλς.
Πάντως, δεν έχω ξαναπεράσει τέτοια αγωνία και τόσο άγχος στη ζωή μου! Ούτε όταν έδινα πανελλαδικές, που στο κάτω κάτω της γραφής, κρινόταν κατά κάποιο τρόπο το σπουδαστικό μου μέλλον. Εκεί πήγαινα με το κεφάλι ψηλά. Είχα διαβάσει, είχα προετοιμαστεί καλά και ήξερα ότι πάω να πάρω κεφάλια. Εχθές όμως...
Όσο και αν ο Ηλίας μου έλεγε πως δεν υπάρχει τύχη αλλά μόνο καλή προετοιμασία, το άγχος έρεε από τους πόρους του δέρματος μου!
Όλη την εβδομάδα της προετοιμασίες ζούσα εφιαλτικές στιγμές φέρνοντας στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή που θα χρειαστεί να πάρω θέση στο παρκέ. Και η αγωνία αυτή κράτησε μέχρι και τη στιγμή που η Ζέτα είπε: «Ας υποδεχτούμε το 14ο ζευγάρι ...»
Έχετε γεια βρυσούλες. Είχα περάσει όλη τη μέρα στο στούντιο «Κ». Από τις 12:00 ήμασταν εκεί, κάνοντας πρόβες και περιμένοντας. Περιμένοντας την ώρα που θα χρειαστεί να βγούμε στο παρκέ. Δεν είχα όρεξη να φαω τίποτε όλη μέρα, και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, λίγο πριν εμφανιστώ, με έκοψε η μαύρη λόρδα. Ευτυχώς είχε catering και στα διαλείμματα έφευγα από το green room και γυρνούσα μπουκωμένη κάτι νοστιμότατες μπουκίτσες κρέας με γλυκόξινη.
«Κάλε, μην τρως!» Μου λεει δημοσιογράφος που βρισκόταν στο χώρο.
«Γιατί;» Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, σκέφτηκα. Εκτός και αν ο εν λόγω είχε έγνοια να μην παχύνω μέχρι το Live. Που και αυτή να ήταν η σκέψη του, δική του θα παρέμενε, γιατί σε τέτοιες λεπτομέρειες δεν κολλάω όταν πεινάω. Η αλήθεια είναι ότι δεν με κάλυψε το κρεατάκι, και έφαγα και κάτι μπισκοτάκια μόλις τρία λεπτά πριν βγω στη σκηνή. Έτσι για να γλυκαθώ και να πάω χορτάτη.
Πριν βέβαια, είχα πιει και τα ποτάκια μου , παρέα με τον Τρύφωνα Σαμαρά, τον μικρό θεό μου που εχθές είχε γίνει σχεδόν η ουρά μου καθώς γελούσαμε τόσο πολύ ο ένας με τον άλλον που περάσαμε όλη τη βραδιά παρέα. Αυτός ξεπατώθηκε, εγώ ξεπουπουλιάστηκα.
Σας άρεσε η στολή μου; Δεν την είδατε όπως θα έπρεπε καθώς όπου πήγαινα όπου καθόμουνα και από όπου περνούσα άφηνα και από ένα πούπουλο! Ο καθένας μπορούσε να «διαβάσει» τις διαδρομές που έκανα στο στούντιο Κ , μόνο και μόνο από τα φτεράκια που μαδούσα!
Τελικά , εκεί που καταλήγω είναι πως τα πάντα σε αυτή τη ζωή, είναι στο μυαλό μας. Όλα είναι τρόπος σκέψης. Εμείς είμαστε σκέψεις. Όσο άγχος και αν είχα, όσο άγχος και αν είχαν και οι υπόλοιποι υποψήφιοι, καταλήξαμε όλοι στο ίδιο συμπέρασμα: Με το που πατούσες το πόδι σου στην πίστα, όλα χάνονταν! Δεν είχε χρόνο να σκεφτείς τίποτα και να φοβηθείς το παραμικρό. Ξεκινάει η μουσική, ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Πίσω δεν κάνεις, μόνο μπροστά. Δεν ακούς καν τη μελωδία, απλά το σώμα κάνει με έναν μαγικό τρόπο αυτό που έχει εκπαιδευτεί να κάνει, και πριν καλά- καλά το καταλάβεις, αυτό το ενάμισι λεπτό που στις πρόβες σου φαινόταν αιώνας, έχει κιόλας τελειώσει. Αυτό ήταν. Όλοι λέγαμε το ίδιο πράγμα. Όλοι μετά το τέλος της χορογραφίας, νιώθαμε ανακούφιση και όλοι μα όλοι τονίζαμε πως αν τελικά δεν είχαμε άγχος, θα μπορούσαμε να τα είχαμε πάει καλύτερα.
Περάσαμε όμορφα. Ωραίο κλίμα, τόσο μεταξύ μας, όσο και με τους ανθρώπους της παραγωγής, της κριτικής επιτροπής, τη Ζέτα. Τόσο όμορφο κορίτσι, τόσο ταλαντούχο. Πολύ καλή, και σίγουρα ...συνάδελφος.
Είναι ωραία εμπειρία το Dancing with the stars. Πάει και το πρώτο live. Πάμε για το επόμενο. Εδώ θα πέσουν κορμιά. Το βαλς είναι δύσκολο. Έχω άγχος. Τελικά ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Παράνοια!
Πηγή: Queen.gr
