Το σθένος της όμως να προχωρήσει μπροστά, αλλά να στέκεται ταυτόχρονα και δίπλα σε όποιον την έχει ανάγκη τη στέφουν ήδη νικήτρια κάθε παρτίδας του όμορφου παιχνιδιού που λέγεται ζωή.
«Από μωρό πάλευα με μια γενικευμένη αυτοανοσία, απλώς το Νοέμβριο του 2006 προέκυψε η μυασθένεια gravis, νευρολογική νόσος την οποία είχε και ο Ωνάσης… Είχα δυσκολίες στην αναπνοή, μετά παρέλυσαν τα χέρια και τα πόδια μου, είχα βλεφαρόπτωση και τα μάτια μου ήταν μόνιμα σαν νυσταγμένα. Πέρασα μια ολόκληρη περιπέτεια μέχρι να διαγνωσθεί η ασθένεια… Η νευρολόγος το διέγνωσε από το πρόσωπό μου, βλέποντας μόνο τα κλινικά συμπτώματα. Μου είπε κατευθείαν πως θα στείλει την εξέταση στο Παστέρ μιας και μόνο εκεί γίνεται η διάγνωση της νόσου» αποκάλυψε στον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα.
Και συνέχισε: «Φοβήθηκα πάρα πολύ, αλλά ακόμα περισσότερο φοβήθηκα όταν μπήκα να κάνω τη θωρακοτομή –όπου κυριολεκτικά με άνοιξαν στα δυο- για να μου αφαιρέσουν έναν αδένα.
(…) Ήταν αμφίβολο αν θα έβγαινα ζωντανή. Με ρώτησε λοιπόν (ο γιατρός) αν θα ήθελα να χαιρετήσω τους συγγενείς μου. Ξέροντας πως στατιστικά υπήρχε μεγάλη περίπτωση να μην πετύχει η επέμβαση και να χρειαστεί να διασωληνωθώ , να πάω στην εντατική ή ακόμα και να «φύγω», ένιωσα τον απόλυτο φόβο. Πραγματικά δεν έχω φοβηθεί περισσότερο στη ζωή μου» δήλωσε η Ευγενία Πασχαλίδη και συνέχισε αναφορικά με το πως αισθανόταν ψυχολογικά:
« Είχα ένα τρομερό, απίστευτο φόβο ότι θα πεθάνω. Αισθανόμουν ότι δεν ήμουν έτοιμη ακόμα, απλώς δεν ήθελα να αποχωρήσω. Έχω πολλά λάθη να κάνω ακόμα, αυτό σκεφτόμουν. Ένιωθα επίσης τεράστια μοναξιά, ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς. Είναι απίστευτο αυτό το πράγμα που αισθάνεσαι μετά τη διάγνωση της νόσου.»
Όσο για την γέννηση του γιου της, Γιώργου, τόνισε: «Όταν μου είπε ο γιατρός πως πρέπει να τον πάρουν με χειρουργείο, ειδάλλως δεν θα ζήσει, δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Είχα την αισιοδοξία του αδαή. (…) Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι συνέβη, ένιωθα ενοχές, γιατί εξαιτίας μου περνούσε τόσο μικρός αυτό το λούκι. «Δεν έχω να σας πω κάτι. Να θεωρήσετε ότι δεν έχετε παιδί και θα τα ξαναπούμε σε είκοσι μέρες, αν επιζήσει.» Αυτό μου είπε την πρώτη φορά που με επισκέφτηκε στο δωμάτιό μου ο διευθυντής της εντατικής του «Μητέρα». Νόμιζα ότι τελείωνε ο κόσμος εκεί. Ήταν η μοναδική στιγμή που είπα: «Αν φύγει αυτό το παιδί, θέλω να τελειώσει η ζωή μου.» Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψω.»
Πηγή: Life&Style
