Του Στιβ Άντον. 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 59 λεπτά.
Πώς το λέει ο φουκαράς ο Ρέμος; «Θα ‘θελα να ‘σουν εδώ που σε χρειάζομαι» κάτι που όσον αφορά στην προσωπική μου επιθυμία και λατρεία για μιούζικαλ κινηματογραφικό και τριζάτο, δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο ισχύει δεδομένης της ανομβρίας στο χώρο τα τελευταία χρόνια και της καταστροφής του Δράμαλη πέρσι με το «Εννιά». Που σημαίνει ότι αν υπήρχαν δέκα νοματαίοι στην Ελλάδα που περίμεναν πως και πως το «Burlesque», πιο ανάμεσά τους δεν γινόταν να με βρεις. Και με βρήκες και μετά με έχασες όμως, στεγνά. Το υποτιθέμενα θριαμβευτικό ντεμπούτο της φωνάρας Κριστίνα Αγκιλέρα στην μεγάλη οθόνη και η πολυαναμενόμενη υποτιθέμενα θριαμβευτική επιστροφή της θεάς Σερ σε ένα μιούζικαλ που επίσης υποτιθέμενα θα κουβαλούσε κάτι από την εξωπραγματική ποπ λάμψη του «Μουλέν Ρουζ», αποδείχτηκε μια καταστροφή, τόσο στα ταμεία όσο και στο χαράμισμα των ταλέντων του.
Με βασικούς ενόχους χωρίς καν δικαίωμα έφεσης στο δικαστήριο, τον σεναριογράφο, που μπροστά του οι τούρκικες σαπουνόπερες έχουν το δραματουργικό βάθος του Μπέργκμαν και τον ημιατάλαντο σκηνοθέτη, που θα πάει από το κακό του που δεν είναι ο Μπομπ Φος και η ταινία του το «Καμπαρέ». Η αρχετυπική ιστορία του βλαχαδερού κοριτσιού με το τεράστιο ταλέντο και της ανόδου του στον σκληρό κόσμο του Λος Άντζελες, μετατρέπεται εν προκειμένω σε ένα σχηματικό, και δίχως ίχνος νεύρου, απάνθισμα των πιο γελοίων κλισέ του είδους, με δήθεν αφορμή τον χώρο του μπουρλέσκ, έναν μακρινό πρόγονο τόσο του καμπαρέ όσο και του μιούζικαλ, με κωμικά και χορευτικά ιντερμέτζα.
Σε μία χρεοκοπημένη τρύπα μπαράκι του Λος Άντζελες, που προς το φινάλε μετατρέπεται σε χωρητικότητας και φωτισμού τσίρκο μεντράνο, με αντικείμενο το νεομπουρλέσκ (χωρίς πολλά σέξι στις εμφανίσεις μη μας το βγάλουν ακατάλληλο το φιλμάκι) το οποίο διαφεντεύει η Σερ, θα βρεθεί η Κριστίνα και θα λάμψει αλλά ενδιάμεσα θα έχουμε απολαύσει μερικές από τις πιο αμήχανα γραμμένες σκηνές και ατάκες της χρονιάς. Τι μένει για το ένα αστεράκι; Τα μουσικοχορευτικά νούμερα που αστράφτουν από λάμψη, σβαρόφσκι και ταλέντο, είναι όμως τόσο κοπτοραπτικά μονταρισμένα στον αυτόματο που σου μετατρέπουν την ομορφιά της ροής που διαθέτει μια χορογραφία σε φωτογραφικό κολάζ. – Τ.Θ.
( *** ) ΑΠΩΛΕΙΑ / THE RABBIT HOLE
Του Τζον Κάμερον Μίτσελ. 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 31 λεπτά.
Τα ράσα είναι σαν το μπότοξ. Δεν κάνουν τον παπά, αλλά τον καλύπτουν εντελώς ούτως ώστε να μη διακρίνεται το παραμικρό από τον ανθρώπινο σχηματισμό του, κάτι που η Νικόλ Κίντμαν το γνωρίζει δυστυχώς καλύτερα από όλους. Και ως δια μαγείας, φαίνεται ότι μόλις αποφάσισε να αποποιηθεί την νυχτεριδοπλαστική του προσώπου της, ομολογώντας ότι δε θα το ξανακάνει ποτέ στη ζωή της, να βρήκε τον πραγματικό της εαυτό, τη στόφα της μεγάλης, τολμηρής και με ποικιλία χρωματισμών ερμηνεύτριας που τόσα χρόνια μας είχε στερήσει. 8 μήνες μετά το χαμό του γιου τους σε αυτοκινητιστικό, η Μπέκα και ο Χάουι, προσπαθούν να αναδυθούν από το χάος της απώλειας στη ζωή τους, της αποφυγής και του παυσίπονου ληθάργου, ακολουθώντας ο κάθε ένας το δικό του μονοπάτι πένθους και συμφιλίωσης.
Χειρουργική η γραφή του Ντέιβιντ Λίντσεϊ Αμπέρ, (σε διασκευή δικού του θεατρικού) ανατέμνει συμπεριφορές και στάσεις, ασκεί κριτική στους εθισμένους στην αυτοδικαίωση της ψυχοθεραπείας και μπολιάζει με το πιο κομψά άβολο, δεδομένων των περιστάσεων χιούμορ, μια ιστορία μεγάλου δράματος. Με τη βοήθεια του Τζον Κάμερον Μίτσελ στη σκηνοθεσία, να επιδεικνύει απίστευτη ευλυγισία, μεταφερόμενος από την εξωφρενικότητα των πρωκτών που σφύριζαν τον εθνικό ύμνο στην προηγούμενη ταινία του («Shortbus») στην υπηρεσία των ηθοποιών και τη ρυθμολογία, του εσωτερικού διαλεκτικού δράματος. Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι α) δεν περιμένω από τον Μίτσελ πολλά παρά πάνω και β) αν είναι να πάω θέατρο, πάω θέατρο και όχι σινεμά. – Τ.Θ.
( ** ) OTAN ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΦΥΡΙΞΩ, ΣΦΥΡΙΖΩ/ EU CAND VREAU SA FLUIER, FLUIER
Του Φλορίν Σερμπάν. Δραματική, Ρουμανία, 2010. 1 ώρα και 34 λεπτά
Έχουν αρχίσει να με κουράζουν οι κατηφείς ταινίες, στις οποίες η κατάρα πλανάται και πνίγει την ατμόσφαιρα από το πρώτο λεπτό, για να πραγματωθεί μιάμιση ώρα μετά με τον τραγικό, προβλεπόμενο τρόπο της. Στο ρουμάνικο "Όταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω", που καταγράφει τις τελευταίες μέρες που απομένουν σε έναν 18χρονου για να εκτίσει την ποινή του σε αναμορφωτήριο, πρέπει να ομολογήσω πως, ενώ ξέρεις πως το μέλλον είναι ζοφερό (για τον 18χρονο), μυρίζεσαι, αλλά δεν μπορείς ακριβώς να προβλέψεις την ανατροπή της ιστορίας.
Ο πιτσιρικάς, φανερά αμήχανος στο μεταίχμιο μεταξύ εφηβείας και ενηλικίωσης, μαθαίνει πως έχει επιστρέψει η ανεύθυνη μητέρα του από την Ιταλία και θέλει να πάρει μαζί της το μικρό αδερφό του. Ταυτόχρονα, αρχίζει να φλερτάρει με μια κοινωνική λειτουργό που επισκέπτεται τις φυλακές. Οι λεπτομέρειες στη ζωή του πρωταγωνιστή αναδεικνύονται με ρεαλιστική απλότητα, αλλά από τη μέση και μετά, η προβλεπόμενη, σαν πράξη, έκρηξη, πραγματοποιείται με απρόβλεπτα υπερβάλλοντα ζήλο, ο οποίος μπουκώνει τη δράση, αντί να σε φέρνει πιο κοντά στην αγωνία του παλικαριού. Πολύ κακό για το τίποτα, με λίγα λόγια. –Ε.Χ.
Παρουσιάσεις
ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ / LES MAINS EN L’ AIR
Του Ρομάν Γκουπίλ. Δράμα, 2010, Γαλλία. 1 ώρα και 30 λεπτά.
Από τον σκηνοθέτη του θρυλικού «Να Πεθαίνεις στα 30» και φιγούρα του Μάη του 68, Ρομάν Γκουπίλ, μια ταινία για μια παρέα 12χρονων μεταναστών στη σημερινή Γαλλία, που οι οικογένειες τους απελαύνονται από το ξενοφοβικό σημερινό καθεστώς, μέσα από τις μνήμης της 60χρονης ηρωίδας που ζει το 2067 και αναπολεί τα γεγονότα του σήμερα. Πρωταγωνιστεί η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι.
ΖΟΥΜΠΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ / GNOMEO AND JULIET
Του Κέλι Άσμπουρι. Ψηφιακά Κινούμενα Σχέδια, 2010, Ην. Βασίλειο / Η.Π.Α.
Βρετανικής κατά κύριο λόγο προέλευσης, 3D ψηφιακό καρτούν, με ήρωες νανάκια - διακοσμητικά αγαλματάκια κήπου, που ζωντανεύουν αλά «Toy Story» και ζουν τον έρωτα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, υπό τη μουσική υπόκρουση τoυ «Hello Ηello» που τραγουδάει ντουέτο ο Έλτον Τζον (o oποίος συμμετέχει και στην παραγωγή) με την Lady Gaga. Πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος σε αυτή τη ζωή; Στο βιογραφικό του σκηνοθέτη ανήκει και το «Σρεκ 2».
ΤΟ ΑΔΥΤΟ / SANCTUM
Του Άλιστερ Γκρίερσον. Περιπέτεια, 2010, Αυστραλία / Η.Π.Α.
Εξαιρετικά μέτριες κριτικές, αλλά και εισπράξεις, για μια 3D υποβρύχια περιπέτεια, που χρησιμοποιεί πονηρούτσικα, στην αφίσα της το όνομα του Τζέιμς Κάμερον για να προωθηθεί. Η αλήθεια είναι πως ο Κάμερον είναι απλώς ένας ανάμεσα στους δέκα παραγωγούς της ταινίας, προφανώς λειτουργώντας σαν τεχνικός (πέρασα, είδα φως, μπήκα, σας είπα και μια μαλακία για να μπει το όνομά μου) σύμβουλος όσον αφορά, το γύρισμα σε 3D αλλά και τη θεματική του βυθού που ο ίδιος είχε εξαντλήσει με την εξαιρετική «Άβυσσο».
Πηγή:Πρώτο Θέμα
