Διάσηµοι από κάθε χώρο διηγούνται στο Nitro εκείνο το καλοκαίρι των νεανικών τους χρόνων που δε θα ξεχάσουν ποτέ.
"Καλοκαίρι του ’86 στην Ασπροβάλτα Θεσσαλονίκης. Είχαμε πάει εκεί όλοι μαζί, οικογενειακώς, για ένα μήνα.
Κάθε βράδυ πήγαινα στο θερινό σινεμά. Αυτή ήταν η διασκέδασή μου, και μάλλον από κει μου κόλλησε το μικρόβιο. Όταν λοιπόν είχα χρήματα, έμπαινα μέσα σαν...
κύριος, έπαιρνα ποπ κορν και καθόμουν να δω την ταινία. Όταν δεν είχα λεφτά, σκαρφάλωνα σε κάποια κοντινή μάντρα. Κι αυτό το έκανα κάθε βράδυ, δεν έχανα ταινία με τίποτα.
Μια φορά, λοιπόν, έπαιζε τη Γαλάζια λίμνη. Το έργο ήταν ακατάλληλο για άτομα κάτω των 14 ετών κι εγώ ήμουν μόνο 13. Τι ατυχία! Όσο κι αν τους ικέτεψα, εκείνοι δε μου επέτρεπαν την είσοδο. Θύμωσα τόσο, που δεν ήθελα να το δω σκαρφαλωμένος στη μάντρα. Έτσι, πήγα σπίτι και έκλαιγα όλη τη νύχτα.
Άλλη μια φορά –πάλι στην Ασπροβάλτα– είχε σηκωθεί μπουρίνι. Έφευγαν οι καρέκλες από τις καφετέριες! Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, η αδερφή μου η Κική είχε ξεκινήσει για καφέ μαζί με μια φίλη της, αλλά, με τέτοιον αέρα, έφυγαν άρον άρον. Στο δρόμο της επιστροφής είδαν στο λούνα παρκ, που έκλεινε κι αυτό, ένα παιδάκι κουκουλωμένο με ένα τζιν μπουφάν να κάνει κούνια αμέριμνο. «Ποιο είναι αυτό το βλαμμένο στο λούνα παρκ που κάνει κούνια;» ρώτησε η φίλη της. Και η αδερφή μου απάντησε: «Αυτό το βλαμμένο είναι ο αδελφός μου!». Είχα πάει, παρά το μπουρίνι, με το ταλιράκι μου να κάνω κούνια. Γιατί έτσι ήθελα! Όταν ήμουν μικρός, ήθελα πάντα να γίνεται το δικό μου"!
